زنگ زدن توی این روزها فقط برای مسائل کاری نیست و در اکثر مواقع از سر دلتنگیه و به نوعی یاد کردن از دوستان و رفقا به حساب میاد. هرچند بعضی وقت ها با صدای پیغام گیر مواجه می شیم که میگه : لطفا پس از شنیدن صدای بوق پیغام خود را بگذارید ... اما تا حالا هیچ فکر کردید اگه زمان شاعرای قدیمی تلفن و پیغام گیر وجود داشت، شاعرا واسه پیغام گیرشون چه متنی رو میذاشتن؟! هرچند این مطلب برای خیلی از شما دوستان شاید چیز جدیدی نباشه ولی مرور دوباره اش هم خالی از لطف نیست.

پیغام گیر تلفن حافظ :

رفته ام بیرون من از کاشانه ی خود غم مخور!
تا مگر بینم رخ جانانه ی خود غم مخور!
بشنوی پاسخ ز حافظ گر که بگذاری پیام
زان زمان کو باز گردم خانه ی خود غم مخور!


پیغام گیر تلفن سعدی :

از آوای دل انگیز تو مستم
نباشم خانه و شرمنده هستم
به پیغام تو خواهم گفت پاسخ
فلک را گر فرصتی دادی به دستم


پیغام گیر تلفن فردوسی :

نمی باشم امروز اندر سرای
که رسم ادب را بیارم به جای
به پیغامت ای دوست گویم جواب
چو فردا بر آید بلند آفتاب

پیغام گیر تلفن خیام :
این چرخ فلک عمر مرا داد به باد
ممنون توام که کرده ای از من یاد
رفتم سر کوچه منزل کوزه فروش
آیم چو به خانه پاسخت خواهم داد!


پیغام گیر تلفن مولانا :

بهر سماع از خانه ام رفتم برون، رقصان شوم!
شوری برانگیزم به پا، خندان شوم شادان شوم !
برگو به من پیغام خود، هم نمره و هم نام خود
فردا تو را پاسخ دهم، جان تو را قربان شوم!


پیغام گیر تلفن بابا طاهر :

تلیفون کرده ای جانم فدایت!
الهی مو به قوربون صدایت!
چو از صحرا بیایم نازنینم
فرستم پاسخی از دل برایت !


پیغام گیر تلفن منوچهری دامغانی :

از شرم به رنگ باده باشد رویم
در خانه نباشم که سلامی گویم
بگذاری اگر پیغام پاسخ دهمت
زان پیش که همچو برف گردد رویم!


پیغام گیر تلفن نیما (در خانه ای که در یوش بود) :

چون صداهایی که می آید
شباهنگام از جنگل
از شغالی دور
گر شنیدی بوق
بر زبان آر آن سخن هایی که خواهی بشنوم
در فضایی عاری از تزویر
ندایت چون انعکاس صبح آزا کوه
پاسخی گیرد ز من از دره های یوش


پیغام گیر تلفن نیما (در زمانی که در تهران زندگی می کرد) :

آی آدم ها!
که اندرپشت خط
در انتظار پاسخی هستید !
یک نفر هم، اینک اندر خانه ی ما نیست!
که پاسخ گوی الطاف شما باشد.
اگر با دست و پای دائم از چنگ فضای سرخ ناامنی
و این دریای تندوتیره و سنگین که می دانید
رها گشتم
و سوی خانه برگشتم
سلامی گرم خواهم داد در پاسخ
محبت های بسیار عزیزان را...


پیغام گیر تلفن شاملو :

بر آبگینه ای از جیوه ء سکوت
سنگواره ای از دستان آدمیت
آتشی و چرخی که آفرید
تا کلید واژه ای از دور شنوا
در آن با من سخن بگو
که با همان جوابی گویم
تانگاه که توانستن سرودی است


پیغام گیر تلفن سایه :

ای صدا و سخن توست سرآغاز جهان
دل سپردن به پیامت چاره ساز انسان
گر مرا فرصت گفتی و شنودی باشد
به حقیقت با تو همراز شوم بی نیاز کتمان


پیغام گیر تلفن فروغ :

نیستم... نیستم... اما می آیم... می آیم... می آیم
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آن سوی دیوار می آیم. می آیم. می آیم
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه به آنها که پیغام گذاشته اند
سلامی دوباره خواهم داد ...

پیغام گیر تلفن شاعران شعر نو :

افسوس می‌خورم
چون زنگ میزنی
من خانه نیستم که دهم پاسخ تو را
بعد از صدای بوق
برگو پیام خود
من زود می‌رسم
چشم انتظار باش ...


یاد سهراب سپهری بخیر آنکه تا لحظه خاموشی گفت :
تو مرا یاد کنی یا نکنی من به یادت هستم، آرزویم همه سرسبزی توست ...

A: APPLE


ادامه مطلب...

پاسخهای جالب این دانش اموز باعث شد تا نمره صفر نگیرد. سوال ها و جوابها را بخوانید.

درکدام جنگ ناپلئون مرد؟

در اخرین جنگش

اعلامیه استقلال امریکا درکجا امضاشد؟ 

در پایین صفحه

چگونه می توانید یک تخم مرغ خام را به زمین بتنی بزنید بدون ان که ترک بردارد؟

زمین بتنی خیلی سخت است و ترک بر نمی دارد

علت اصلی طلاق چیست؟ 

ازدواج

علت اصلی عدم موفقیتها چیست؟

امتحانات

چه چیزهایی را هرگز نمی توان درصبحانه خورد؟ 

نهار و شام

چه چیزی شبیه به نیمی از یک سیب است؟

نیمه دیگر ان سیب

اگر یک سنگ قرمز را در دریا بیندازید چه خواهد شد؟ 

خیس خواهد شد

یک ادم چگونه ممکن است هشت روز نخوابد؟

مشکلی نیست شبها می خوابد

چگونه می توانید فیلی را با یک دست بلند کنید؟

شما امکان ندارد فیلی را پیدا کنیدکه یک دست داشته باشد

اگر در یک دست خود سه سیب و چهارپرتقال و در دست دیگر سه پرتقال و چهار سیب داشته باشید کلا چه خوهید داشت؟

دستهای خیلی بزرگ

اگر هشت نفر در ده ساعت یک دیوار را بسازند چهارنفر ان را درچند ساعت خواهند ساخت؟ 

هیچ چی چون دیوار قبلا ساخته شده!!!?

پ . ن : شما از این کارا نکنید   این فقط ظنز بود

یک روز از یک زوج خوشبخت سوال کردم

دلیل موفقیت شما در چیست ؟ چرا هیچ وقت با هم دعوا نمی‌کنید؟
آقاهه پاسخ داد: من و خانمم از روز اول حد و حدود خودمان را مشخص کردیم 
قرار شد خانم بنده فقط در مورد مسائل جزئی حق اظهار نظر داشته باشه و من هم به عنوان یک آقا در مورد مسائل کلی نظر بدهم! 
گفتم: آفرین! زنده‌باد ! تو آبروی همه‌ی مردها را خریده‌ای ! من بهت افتخار می‌کنم. 
حالا این مسائل جزئی که خانمت در مورد اونها حق اظهارنظر داره، چیه ؟
آقاهه گفت: مسائل بی‌اهمیتی مثل این که ما با کی رفت ‌و‌ آمد کنیم، چند تا بچه داشته باشیم، کجا زندگی کنیم، کی خانه بخریم، ماشین‌مان چه باشد، چی بخوریم، چی بپوشیم و … 
گفتم: پس اون مسائل کلی و مهم که تو در موردش نظر می‌دی، چیه ؟  
آقاهه گفت: من در مورد مسائل بحران خاور میانه، نوسانات دلار، قیمت نفت و اوضاع جاری مملکت نظر می‌دهم.

زمین گرد نیست
به گفته ی دانشمندان زمین یک کره است اما به دلیل نیروهای گرانشی آن یک دایره کامل نیست و در واقع یک برآمدگی در اطراف خط استوا در کره زمین وجود دارد و شعاع قطبی زمین 3.949.99 مایل است.
2- 24 ساعت در یک روز وجود ندارد.
3- زمین یک سیاره دوقلو است که نام قل دیگر آن Theia‌ است.
4- بیش از 90 درصد اقیانوس ها هنوز ناشناخته است.
5- سردترین دما 128.6- بوده است.
6- مرتفع ترین نقطه روی زمین اورست نیست.

دم معماران قدیم گرم که خانه را برای رسیدن به آرامش می ساختند. خانه های قدیمی تلفیقی بودند از سردر ورودی، سکوها، هشتی ها، ایوان ها، دالان ها، حیاط ها و اتاق ها، حوض ها، آشپزخانه ها و آبریزگاه ها. سکوها بیرون از فضای خانه و چسبیده به در ورودی، جایی برای استراحت رهگذران و محلی برای گفت وگو با همسایه ها بود که اگر سرت را بالا می کردی سازه ای هلالی شکل را می دیدی که زمستان ها مانع خیس شدن زیر برف و باران بود و تابستان ها حکم سایبان در برابر آفتاب سوزان را داشت.

درهای ورودی خانه های قدیمی هم چوبی و دولنگه بود که رویشان کوبه های حلقه ای و چکشی سوار بود که صاحبخانه، زن یا مرد بودن مهمان را از روی صدای کوبه ها تشخیص می داد. در ورودی که باز می شد پای مهمان در اولین گام به هشتی ها می رسید؛ به فضایی هشت ضلعی یا نیمه هشت ضلعی که باز هم سکوهایی برای نشستن در آنها وجود داشت.

دالان خانه های قدیم هم حکایت خودش را داشت. همان راهروهای پر پیچ و خمی که به این علت پیچ و تاب داشت که تازه واردان به محض ورود از فعالیت های درون حیاط باخبر نشود. اما حیاط، قلب تپنده خانه ها بود که نه فقط فضایی برای انجام امور خانه بلکه محیطی برای برگزاری مراسم مختلف و جمع شدن فامیل و دوستان بود. اندرونی ها هم که مصداق آرامش بود، همان اتاق ها و تالارهایی که جز خودمانی ها کسی پایش به آنجا نمی رسید.

خانه های قدیمی جایی برای لمس راحتی و آسایش بود چون معماران چند نسل قبل، تعبیرشان از خانه، جایی برای دور هم جمع شدن اعضا و تقویت دوستی ها بود. برای همین در ساختن بنا وسواس داشتند که جهت خانه به سمت نور خورشید و قبله باشد تا در روزهای گرم، سایه داشته باشد و در روزهای سرد آفتابگیر بشود.

سبک معماری و زندگی ایرانیان قدیم این گونه بود و به همین علت است که حالا در عصر مدرنیته، خیلی ها افسوس بازگشت به آن دوره ها را می خورند و با این که در خانه های مدرن زندگی می کنند دلشان برای آن همه آرامش و صمیمیت تنگ می شود.

? خانه های تنگ، دل های تنگ تر

شاید همه تقصیرها به گردن معماران نباشد که یادشان رفته یک ایرانی حتی در قرن بیست و یکم هم یک ایرانی است با تمام نیازهایی که نیاکانش داشته اند. شاید تقصیر افزایش جمعیت و کمبود زمین و عصر ارتباطات باشد که سبک زندگی ما مردم را عوض کرده و با دستکاری ذائقه هایمان، کاری کرده که در آپارتمان های تنگ و بدقواره زندگی کنیم و همیشه دلمان بخواهد از این خانه های دلگیر بیرون برویم و دمی در کنار گلی، درختی یا فواره آبی، آرام بگیریم.

می گویند خانه های امروزی ما مردم، نقلی است اما گاه کار از نقل می گذرد. قیمت زمین در شهرها که سیر صعودی گرفت وسعت آپارتمان ها هم آب رفت. حالا بیشتر مردم در خانه هایی زندگی می کنند که از آشپزخانه همه جای خانه در تیررس نگاه است و اگر کسی در اتاق خواب، خوابیده باشد همه حتی تازه وارد ها نیز او را می بینند. سرویس های بهداشتی هم فقط چند قدم با نشیمن فاصله دارد. برای همین وقتی مهمانی در خانه است کمتر کسی در سرویس های بهداشتی احساس راحتی می کند.

خانه های امروزی ما که چاردیواری های دخمه مانندند بیشتر از آن که جایی برای زندگی آدم ها باشد، جایی برای کیپ به کیپ چیده شدن اسباب زندگی اند که خودشان از بس زیاد و متراکم اند مانع اصلی برای زندگی کردن شده اند. برای همین است که ما دلمان در خانه ها می گیرد. برای همین است که بیرون رفتن از خانه برای تازه کردن نفس میانمان رسم شده. برای همین است که بچه هایمان از ماندن در خانه بیزارند و پارک کوچک محل که جایی برای دویدن دارد را به نشستن در فضایی تنگ و شلوغ که برای این که همسایه ها به درونش نگاه نیندازند، با پرده های کلفت پوشیده شده ترجیح می دهند.

? وداع تلخ با حیاط

بچه ها، بزرگ ترین بازنده های زندگی در آپارتمان هستند. آنها که روزی به سمت حیاط خانه پر می کشیدند و در حوض شیرجه می رفتند و آب تنی می کردند حالا اگر شانس بیاورند و اجازه داشته باشند درون حمام های تنگ آپارتمان ها در لگن پلاستیکی حمام آب بازی می کنند.

بچه های امروز نمی توانند در خانه بدوند چون همسایه پایین و بغل و بالا از صدای دویدن عذاب می کشد. آنها حتی نمی توانند بلند بخندند چون صدای قهقهه کودکانه شان تا هفت خانه آن?طرف تر می رود و صدای مردم را در می آورد. بچه ها در خانه های امروزی اگر درس و مشق نداشته باشند تنها وسیله سرگرمی شان تلویزیون است و بازی های کامپیوتری که کارشناسان می گویند خوره روان بچه هاست.

کودکان امروز از کودکان دیروز شیطان تر نیستند و بیشتر از آنها خطر نمی کنند اما چون در خانه های تنگ با آداب و رسوم عجیب که در هیچ زمانی موردپسند ایرانی ها نبوده، زندگی می کنند شیطان تر و غیرقابل کنترل تر به چشم می آیند. اگر روزی معجزه ای شود و دوباره حیاط و حوض آب به خانه های ما مردم برگردد درستی این جمله ثابت خواهد شد.

? کولر، بادگیر، آب انبار، ساید بای ساید

باد خنکی که کولرهای گازی به صورت می زنند نظیر ندارد. زیبایی ای که یک یخچال فریزر ساید بای ساید به خانه می دهد بی همتاست، چشم اندازی که مبلمان های خوشرنگ و طرح به خانه می دهند مثال زدنی است، اما اینها کجا و دلنشینی بادگیرها و آب خنکی که از آب انبارها بیرون می آمد و در کاسه های سفالی سرکشیده می شد کجا؟

مردم امروز همه جور وسایل راحتی دارند؛ گوشت را چرخ گوشت چرخ می کند، سبزی را سبزی خردکن، آب میوه را آبمیوه گیری، جمع کردن خرده آشغال ها را جاروبرقی، پاک کردن لکه های چربی را بخارشوی ها و پودرهای چند آنزیمه ماشین لباسشویی و بقیه کارها را دستگاه های ریز و درشتی که برای رتق و فتق امورخانه ساخته شده اند.

نمی شود خدمات این وسائل به بشر را نادیده گرفت و نمک نشناسی کرد و اعتراف نکرد به یمن حضور این وسایل در خانه ها چرخاندن امور زندگی تا چه حد راحت شده است. اما موضوع این است که ما مردم که روزی گوشت کنار گذاشته برای غذا را در هاون های سنگی می کوبیدیم و آنقدر له اش می کردیم که برای پخت کوفته آماده شود یا مایی که ساعت ها به پارچه های رنگارنگ چشم می دوختیم و با ضربه های سوزن و نخ روی پارچه، لباس هایی با تن خور زیبا می دوختیم حالا با این که دیگر کسی چنین توقعی از ما ندارد ولی کمتر از قبل احساس آرامش و آسایش می کنیم.

شاید این احساس به سبک زندگی امروزی مان برگردد؛ به وسواس ما برای کشیدن پارچه های بزرگ روی مبل ها و مبارزه با لکه های غبار که عاشق نشستن روی مبل است و به اشتیاق ما برای خریدن جدیدترین لوازم زندگی که لازمه بودنشان حرکت با احتیاط در خانه است.

البته شاید نتوان حکم داد که مردم امروز چون ایرانی اند حتما باید به سبک نیاکانشان زندگی کنند و خانه ها را از فناوری خالی کنند ولی می شود این پیشنهاد را داد که در همین خانه های به روز و مدرن، اسباب خانه را طوری چید که همه در آن احساس راحتی کنند. مثلا شاید این پیشنهاد خوبی باشد که به جای خریدن مبلمان استیل که اعضای خانه یا اجازه نشستن روی آن را ندارند یا اگر می نشینند نباید زیاد روی آن جابه جا شوند، مبلمانی راحتی خرید که هم کار مبلمان را بکند و هم وسیله ای برای راحتی اعضای خانواده باشد.

یا مثلا اگر خانه ها کوچک و نقلی اند و بیش از یک اتاق ندارند باز هم پشتی های قرمز و ترکمن حتی اگر یک جفت هم شده در آن چیده شود تا بزرگسالان و بچه های خسته و تازه از راه رسیده با تکیه دادن به آن دمی به آسایش برسند. تا به حال فکر کرده اید اگر به جای نوشیدن آب و چای در لیوان های فرانسوی و ژاپنی که همیشه دلهره لب پر شدنشان وجود دارد، سردی و گرمی نوشیدنی ها را در لیوان های سفالی آبی رنگ بنوشیم تا چه حد به هویت ایرانی مان نزدیک شده ایم؟

? حفظ حریم خصوصی

هزار دلیل می توان آورد که چرا ما ایرانی ها حالا ترجیح می دهیم مثل خودمان زندگی نکنیم و مدام چشممان به خارجی ها باشد و از آنها الگو بگیریم. کوچک شدن خانه های ما هم هزار دلیل دارد و دیگر بعید به نظر می رسد بتوانیم هر کدام از ما خانه های حیاط دار و دلباز داشته باشیم. اما در چنین شرایطی مگر می شود زندگی را متوقف کرد؟ مگر می شود از دیگران خواست حالا که فضای خانه ها تنگ است قید راحتی را بزنند؟ این هم محال است از کسی بخواهیم حالا که چاره ای جز جمع شدن زیر سقف هایی کوچک وجود ندارد از حفظ حریم شخصی شان صرفنظر کنند.

آن زمان که خانه های ایرانی اندرونی و بیرونی داشت و اندرونی ها چند اتاق، این وسعت فضا خود به خود سبب می شد هر یک از اعضای خانواده برای خود حریمی شخصی داشته باشند. اما حالا که در خانه های نقلی، پدر و مادر و چند فرزند زندگی می کنند و یک اتاق خواب خانه متعلق به چند نفر است حفظ حریم شخصی با چالش روبه رو شده است.

اما با امکانات موجود، باز هم چاره ای نیست چون نه می شود فضای خانه را بزرگ تر کرد و نه می شود از حریم شخصی چشم پوشید. ولی می توان طوری رفتار کرد که هم حرمت افراد در خانه های کوچک حفظ شود و هم حریم خصوصی شان. در کتاب های روان شناسی و گفته های روان شناسان نسخه ای وجود دارد که اگر رعایت شود نتیجه ای که گفته شد به دست می آید. خلاصه این نسخه یک کلمه است؛ ایجاد صمیمیت میان اعضای خانواده. به اعتقاد روان شناسان ورود به حریم خصوصی افراد از سوی هر کسی که انجام شود دال بر بی اعتمادی به فردی است که در کارش سرک کشیده می شود.

به همین علت درس اول آنها به پدر و مادرها این است که همه توان خود را برای ایجاد صمیمیت با فرزندان به کار ببرند تا این ارتباط عاطفی عمیق، هیچ مساله مخفی و پنهانی بین آنها باقی نگذارد و در نتیجه زمینه شکسته شدن حریم خصوصی افراد فراهم نشود. بی شک اگر این رابطه عاطفی در خانه ای برقرار باشد فرزندان نیز دست از سرک کشیدن در کار دیگران برمی دارند چون شک ندارند که اعضای خانواده در همه حال به هم حقیقت را می گویند.

البته حسن پاشا شریفی، روان شناس وعضو هیات علمی دانشگاه یک نکته تکمیلی هم برای این موضوع دارد و آن اینکه وقتی فرزندان از سن کودکی خارج شدند دیگر نباید تابع محض ما باشند و باید بتدریج از آزادی عمل بیشتری برخوردار شوند یعنی ما باید برای آنها حریم استقلال و آزادی قائل شویم و در اموری چون انتخاب لباس و انتخاب دوست، دست آنها را باز بگذاریم و در تمام مراحل زندگی، راهنما و دلسوز خوبی برایشان باشیم و طوری با آنها رفتار کنیم که مطمئن باشند به آنان علاقه مندیم. اگر در خانواده ای روابط بین کوچک ترها و بزرگ ترها این گونه تعریف شود، می شود مطمئن بود که در آن نه حریمی شکسته می شود و نه عضوی آزار می بیند بلکه خانه برای همه افراد، به محیطی گرم تبدیل می شود که با وجود چیدمان مدرنش پر از گرما و صمیمیت خانه های قدیم است.

نوشته : حمید بروغنی در روزنامه جام جم